Czy zabraniać dziecku grać w gry komputerowe? Czy ograniczać czas ekranowy? Jakie pułapki czyhają na dziecko w internecie? Na czym polega współczesne cyfrowe dzieciństwo i czym jest cyfrowe rodzicielstwo? Jak nowe technolo­gie zmieniają nas samych i świat wokół nas? Jak wpływa­ją na sposób, w jaki się uczymy? I przede wszystkim: jak nie zgubić swojego dziecka w sieci? Książka Zyty Czechowskiej, Nauczycielki Roku 2019, oraz Mikołaja Marceli, eksperta w dziedzinie nauczania, udzieli odpowiedzi na te i wiele innych pytań. Dostarczy wiedzy o zaletach i wadach nowych technologii oraz praktycznych rozwiązań, dzięki którym ograniczycie zagrożenia związane z internetem i uczynicie cyfrowy świat sprzymierzeńcem w procesie efektywnej edukacji i rozwoju swoich dzieci.

Książka podejmuje refleksję nad rosnącym znaczeniem i zmianami charakteru lokalności w kontekście ewolucji narzędzi do komunikowania z wykorzystaniem nowych technologii. Autorów interesuje przede wszystkim to, w jaki sposób poszczególne platformy komunikacyjne wpływają na umiejscowienie lokalności w szerszym kontekście życia społecznego. Nowe technologie komunikacyjne są nierozerwalnie złączone z doświadczeniami i życiem codziennym każdego człowieka, w tym z jego lokalnością. Przedstawiana książka pokazuje, jakie ma to konsekwencje dla naszych instytucji, społeczności lokalnych czy ogólnie – otoczenia, w jakim funkcjonujemy. Całościowe spojrzenie na prezentowane artykuły wyraźnie uświadamia wielowymiarowość, hybrydowość i paradoksalność relacji na styku lokalność-technologie. Seria monograficzna obejmuje zagadnienia związane z problematyką funkcjonowania mediów oraz komunikacji społecznej. Jest miejscem publikacji badań z zakresu mediów, komunikowania społecznego, kultury medialnej, ludologii, a także interdyscyplinarnych refleksji związanych z mediami. W ramach serii ukazują się prace zbiorowe pod redakcją oraz monografie.

Publikacja darmowa

Media społecznościowe zawładnęły nie tylko czasem wolnym ich użytkowników, lecz także budżetami komunikacyjnymi firm, które doskonale odnajdują się w ich przestrzeni. Stały się one również doskonałymi platformami do rozwoju influencer marketingu, a osoby influencerów zyskują tam status gwiazd. Ich niezwykły potencjał nie mógł umknąć właścicielom marek, dla których influencerzy każdego dnia stają się wyjątkowymi ambasadorami, adwokatami, a w wielu wypadkach także rzecznikami. lnfluencer marketing to obecnie jedno z najbardziej kreatywnych narzędzi komunikacyjnych, w połączeniu z nowymi mediami tworzące w oczach potencjalnego i aktualnego klienta niezwykłą wartość, której oryginalność inspiruje, motywuje i kreuje bardzo konkretne działania nabywcze. Co warte podkreślenia, influencer marketing wydaje się nie znać ograniczeń wiekowych, doskonale daje sobie radę zarówno w najmłodszych, jak i najstarszych grupach odbiorców, stwarzając tym ostatnim szanse na nieznane im dotychczas doznania.

Po 14 latach od pierwszego wydania oddajemy do rąk Czytelników poszerzone i zaktualizowane wydanie podręcznika Pedagogika medialna, uwzględniające postęp, jaki w ostatnim czasie dokonał się w teorii i praktyce tej dyscypliny. W podręczniku zrelacjonowano dokonania pedagogiki kognitywistycznej w sferze rozwiązywania problemów wychowawczych oraz w samym procesie kształcenia. Treść podręcznika została uporządkowana według pięciu filarów pedagogiki medialnej: • procesy zmian społecznych wynikające z oddziaływania mediów na człowieka i społeczeństwo; • podstawy teoretyczne i praktyka edukacyjna tworzące współczesny kształt pedagogiki medialnej; • zagrożenia wynikające z kształtowania opinii publicznej i jednostki przez nowe media i opis wynikających z tego skutków zmian kulturowych i społecznych; • kształcenie z wykorzystaniem mediów – ze szczególnym naciskiem na edukację na odległość oraz działania twórcze i współpracę; • metodyka kształcenia, w ramach której kładzie się nacisk na umiejętności wykorzystania nowych mediów przez nauczycieli. Pedagogika medialna zasługuje na miejsce w kanonie literatury pedagogicznej. Z pewnością znajdzie czytelników wśród szerokiej grupy nauczycieli akademickich, studentów kierunków nauczycielskich oraz nauczycieli szkół podstawowych i ponadpodstawowych zainteresowanych nowoczesnymi mediami i metodyką ich wykorzystywania w codziennej praktyce edukacyjnej. Myślę, że sięgną po nią również rodzice w celu poznania wyzwań jakie stają przed współczesną szkołą i ich dziećmi. Z recenzji prof. dr hab. Stefana M. Kwiatkowskiego

Problematyka rozrywki obecnej w środkach masowej komunikacji nie jest tematem nowym w dyskursie naukowym. Nie było jednak dotąd całościowych opracowań traktujących o ludyczności w radiu komercyjnym. Autorka publikacji w sposób kompleksowy opisuje sposoby realizowania funkcji rozrywkowej przez wybrane rozgłośnie reprezentujące polski rynek radiowy. Skupia się na trzech podstawowych obszarach działalności stacji: antenowym (programowym), pozastudyjnym (w postaci organizowanych wydarzeń muzycznych czy sportowych) i nowomedialnym (na stronach internetowych, w mediach społecznościowych czy aplikacjach mobilnych). Ich połączenie tworzy swoisty rozrywkowy konglomerat, przestrzeń wypełnioną ludycznością, w której mogą zanurzyć się odbiorcy. * Pisanie o radiu żywym zwłaszcza jest trudne, mamy bowiem do czynienia z fenomenem migotliwym, zmiennym, a przede wszystkim ulotnym. Łatwiej jest analizować kontynuację radia w jego rozmaitych odsłonach w Internecie, to wiemy. Z tego więc punktu widzenia każde podjęcie rozważań dotyczących metodologii radiowego medium jest wartościowe. I tak jest w tym przypadku. Nowe w tej pracy jest pewne przekierowywanie uwagi na radio formatowane, prywatne (gros medioznawczych opisów i podjętych badań cząstkowych/całościowych/historycznych odnosi się do radia/mediów publicznych). Z recenzji prof. dr hab. Violetty Wejs-Milewskiej

Od redakcji Drugi zeszyt tegorocznego numeru „Zagadnień Rodzajów Literackich“ ma układ tematyczny — składają się nań artykuły dotyczące wielorakich procesów konwergencyjnych zachodzących zarówno w samej literaturze, jak i w relacji z nią. Głównym przedmiotem refleksji nad przestrzeniami tekstów pragniemy uczynić często stosowane we współczesnym dyskursie naukowym pojęcie konwergencji. Wykorzystuje się je obecnie w różnych dziedzinach, od badań matematyczno-przyrodniczych, przez językoznawcze, politologiczne, socjologiczne, po studia z zakresu nowych mediów, komunikacji i antropologii kulturowej. Na ile rzeczywiście dochodzi do nakładania się i przenikania procesów kulturowych i jak bardzo — jeśli w ogóle — zjawisko to ma wpływ na stan literatury oraz jej teorii? Bieżącemu numerowi ZRL przyświeca cel analitycznego przyjrzenia się w perspektywie badań literackich pewnym mechanizmom i ich efektom charakterystycznym dla czasów digitalizacji kultury, gwałtownego rozwoju technologii użytkowej i idącej za tym hipotetycznej homogenizacji kultury. Proponowane czytelnikowi artykuły skupiają się na różnorodnych problemach, częstokroć prezentując odmienne stanowiska badawcze do wyjściowego zagadnienia. Dostrzeżenie nieoczywistości i zróżnicowania procesów konwergencyjnych łączy się w niniejszym tomie z próbą sprostania płynności oraz wieloaspektowości konwergencji, która z założenia wprowadza intermodalność, interdyscyplinarność i wielojęzykowość w to, co tekstowe. Autorzy studiów tu zawartych stawiają pytania między innymi o status poetyki w dobie konwergencji i wpływ procesów związanych z digitalizacją na struktury i cechy gatunkowe czy dyskursywne, podejmują namysł nad problemem ontologii dzieła hybrydycznego, szukają przykładów konwergencji w poezji konkretnej, e-poezji, liberaturze, tekstach logowizualnych, blogach okołoliterackich, serwisach społecznościowych, historiografii czy mieście — rozumianym jako przestrzeń tekstów/tekst. Przenikanie się dziedzin widać także w doborze narzędzi i metodologii naukowych — pragmalingwistyka sąsiaduje z klasyczną genologią, antropologia z pedagogiką, a teorie literatury z komparatystyką i badaniami nad nowymi mediami. Liczymy, że rozpiętość tematyczna w połączeniu z rozmaitością perspektyw badawczych uczyni ten zeszyt „Zagadnień Rodzajów Literackich“ ważnym i ciekawym w lekturze (wielo)głosem w coraz wyraźniej zaznaczającym swoje miejsce w humanistyce XXI wieku dyskursie okołokonwergencyjnym.

OD REDAKCJI Kolejny, podwójny LX/2–3 tom „Przeglądu Socjologicznego” poświęcony jest problematyce miejskiej. Przedstawiciele różnych ośrodków akademickich prezentują teksty, dla których wspólnym mianownikiem jest idea kulturowego pejzażu współczesnego środowiska miejskiego. Jedną z przewodnich myśli zawartych w niniejszym zbiorze stanowi teza, że współczesne miasto, powiązane z gospodarką globalną, jest konceptualizowane w kategoriach dynamicznej,płynnej i zmiennej struktury, dla której wymiar kulturowy staje się równie istotny jak wymiar ekonomiczny. Jednakże zawarte w tomie analizy znacznie wykraczają poza wąsko ujmowany kulturowy paradygmat socjologii miasta. Są próbą określenia sposobu, w jaki dzisiejsze miasta odpowiadają na najpilniejsze potrzeby współczesnego świata, będąc głównymi przestrzeniami tworzenia globalnych przepływów, materializujących się w konkretnych lokalizacjach. Zmiana w postrzeganiu roli czasu i przestrzeni polega na ich oddzieleniu i kompresji, co prowadzi do kolejnego pytania o rolę miejsca w budowaniu tożsamości jednostkowej i grupowej. Niezależnie bowiem od „mechanizmów wykorzeniających” ludzie wciąż poszukują podstaw identyfikacji i przynależności, usiłując odnaleźć je w miejscach, wokół których ogniskuje się życie społeczne.

PERFORMATIVE ASPECTS OF ART The concept of performativity has been usually evoked in the discussions on the philosophy of language and the reflection on theatre and performance art. However, in recent years there have been some attempts to broaden its scope. The theoretically inclined researchers have been working out the main assumptions of the aesthetics of performativity. These are claimed to include the challenging of the boundaries of artistic disciplines, and emphasizing the active role of the recipients, for whom the art works become events developing in consequence of their actions. Besides those attempts to grasp the theoretical consequences of “the performative turn”, one should also note some very interesting practical analyses, employing the theory in the discussion on concrete works from different domain of art. It appears that one can discover transformational potential, focus on change rather than just existence, even in the domains traditionally regarded as “artifactual” (painting, sculpture, installations). The planned volume of “Art Inquiry” will be devoted to the reflection on both directions of expansion of the concept of performativity. We would like the authors to consider its general significance for aesthetics and for the theory of various domains of art. We also hope that they will show the changes occurring when its unique perspective is adopted in the discussion on both theatre, paratheatrical experiments, and film, and the domains which have traditionally emphasized the role of the artistic artifact. The title of this volume invites questions about the possible scope of performativity and its kinds. PERFORMATYWNE ASPEKTY SZTUKI Zagadnienie performatywności podejmowane było najczęściej w rozważaniach z zakresu filozofii języka oraz w refleksji nad teatrem i sztuką performance. W ostatnich latach zauważyć można jednak próby jego rozszerzenia. Z jednej strony zmierzają one do wypracowania założeń estetyki performatywności. Wśród jej cech wskazywane jest kwestionowanie granic poszczególnych dziedzin artystycznych, zaakcentowanie aktywnej roli odbiorców, dla których utwory stają się wydarzeniami rozwijającymi się w wyniku ich działań itd. Oprócz prób sformułowania teoretycznych konsekwencji „zwrotu performatywnego” zauważyć można także bardzo interesujące konkretne analizy polegające na uwzględnieniu właściwych dla niego założeń przy rozważaniu dokonań z różnych obszarów sztuki. Okazuje się, że nawet w obszarach twórczości uważanych tradycyjnie za „wytwórcze” (malarstwo, rzeźba, instalacja) odkryć można aspekty transformacyjne, zakładające nie trwanie, a przemiany. W najnowszym tomie „Art Inquiry” przewidywane jest rozważenie obu zasugerowanych wyżej obszarów ekspansji idei performatywności. Z jednej strony rozważone mają być jej ogólne konsekwencje dla estetyki i teorii różnych dziedzin sztuki. Z drugiej, pokazane zmiany występujące, gdy właściwy dla niej punkt widzenia zostanie uwzględniony zarówno w obszarze refleksji teatralnej, parateatralnej, filmowej, jak w dziedzinach, w których tradycyjnie akcentowano rolę wytwarzanego przedmiotu (dzieła). Tytuł tego tomu ma właściwie charakter pytania o możliwy zakres performatywności i jej odmiany.